Tien albums na haar debuut en elf jaar als een zigeuner rond de wereld trekkend voor optredens dwong de corona-pandemie de Canadese zangeres en songschrijfster Orit Shimoni om zich in afzondering terug te trekken in haar apartement in Winnipeg, Manitoba om daar nieuwe nummers te componeren voor een volgende plaat. Misschien zegt haar naam u niet meteen iets maar zij was tijdens de vorige decennia in de muziekwereld veel beter gekend onder haar pseudoniem ‘Little Birdie’.

Onder die naam lanceerde ze de meeste van haar vorige albums waarvan er in het verleden een aantal ook op onze redactietafel zijn beland. Zo schreef ik begin 2008 al een lovende recensie over haar plaat “Cinematic Way” en mocht mijn ‘Rootstime’-collega-recensent Dani Heyvaert zijn mening verkondigen over de albums “Bitter Is The New Sweet” uit 2014 en “Soft Like Snow” uit 2017. Maar haar nieuwste plaat “Lorem Ipsum” kwam nu toch weer bij mij terecht voor het schrijven van een evaluatie.

Dit album werd opnieuw onder haar echte naam Orit Shimoni uitgebracht en bevat elf nummers die ze eigenhandig van teksten en muziek heeft voorzien. Bovendien heeft zij alles ook helemaal alleen ingespeeld voor de ook al zelf uitgevoerde opname in de ‘home studio’. Kortom, dit is een echt ‘Do It Yourself’-album van deze Canadese singer-songwriter. Qua begeleidende instrumentatie hield zij het zeer sober en minimalistisch beperkt tot een akoestische gitaar wat zorgde voor een zeer intimistisch album met verhalende songs over uiteenlopende onderwerpen.

De eerste twee nummers op de plaat zijn “It All Comes Round Again” en “America” die u allebei zelf kunt beluisteren op de video’s die toegevoegd zijn aan dit verhaal. Andere nummers die ons van begin af aan konden bekoren zijn “Maybe Tomorrow”, “All My Sins” en “Dear Marla”. De isolatie, de pijn en de eenzaamheid die Orit Shimoni heeft ervaren bij de opname van dit album tijdens de afzondering in haar appartement kunnen we zelfs horen in enkele nummers op “Lorem Ipsum”. Haar snikkende stem bij songs als “Draw Me A Picture”, “My Flying Shoes” en “Sing Back To Me” is beklijvend maar ook heel mooi. Deze nieuwe plaat werd zonder enige franjes en in volle openheid en eerlijkheid door Orit Shimoni opgenomen. We durven hier te stellen dat zij in de toekomst zo’n naakte album niet meer zal gaan opnemen want hopelijk zal zo’n drastische afzondering nooit meer nodig zijn. Time will tell!

(valsam)